وبلاگ فیزیک رامان

براساس اظهارات روث بامفورد، از آزمایشگاه راترفورد اپلتون در بریتانیا، این لکه‌های شیری رنگ یا مناطق روشن سطح ماه به سرعت به یک راز تبدیل شد.

در زمان مأموریت‌های آپولو این لکه‌ها را با حباب‌های میدان مغناطیسی چند صدمتر آن طرف تر تطبیق داده شده است. برخی از دانشمندان فکر می‌کردند که این مگنتوسفرها می‌تواند ذرات خورشیدی را منحرف کنند. اما اندازه گیری‌های بیشتر نشان داد که این میدان‌ها به قدری ضعیف هستند که پروتن‌های باردار مثبت می‌توانند از داخل آنها عبور کنند.

در آزمایش جدید آزمایشگاهی بامفورد و همکاران وی یک شعاع از پروتن‌ها و الکترونها را به عنوان باد خورشیدی به یک آهنربای کوچک ارسال کردند. این ذرات باردار از روی آهن ربا چون قطرات بارانی که به چتر می‌خورد، گذشت.

جورجیانا کرامر از موسسه ماه و سیاره درهیوستن تگزاس اظهار داشت: تاجایی که ما می‌دانیم، این نخستین بار است که این آزمایش به معنای واقعی انجام شده است.

این گروه تحقیقاتی اعتقاد دارد که الکترون‌های باردار منفی خطوط مگنتوسفر کوچک را دنبال می‌کند، درحالی که پروتن‌ها به آرامی از میان آن عبور می‌کنند. این جدایی میان بارهای منفی و مثبت یک میدان الکتریکی ایجاد می‌کند که قوی‌تر از میدان مغناطیسی است.

بامفورد اظهار داشت که گروه وی روی محافظ‌های منحرف کنند مغناطیسی برای فضا پیماها کار می‌کرده است اما منتقدان اظهار داشتند که اجرای چنین امری نیازمند انرژی بسیاری برای عملی شدن است؛ اکنون با درک حباب‌های ماه به مثابه محافظ مغناطیسی محققان می‌توانند یک سیستم مصنوعی بسازند که بتواند با انرژی کم کار کند.